30 เม.ย. 2560 เศรษฐีแก่หลงทาง
วันก่อนเจ้าของโรงเลื่อยที่เคยเป็นเจ้านายเก่าผมได้ขึ้นมาเชงเม้งที่เชียงราย แล้วแวะมาหาผม แต่บังเอิญผมไปสอนลายมือที่กรุงเทพฯจึงพลาดกัน เถ้าแก่โรงเลื่อยจึงได้ฝากลายมือไว้ให้ตรวจดู ให้ดูว่าทำไมรูปเกาะมันขึ้นมาที่เนินเสาร์มากมายนัก ถามอย่างสงสัยว่ามันจะเจ๊งหรือ ตอบมาตรงๆเลยไม่กลัวหรอก!! ท่านเขียนโน้ตไว้แบบนี้ พอผมกลับจากการสอนที่กรุงเทพฯแล้ว ได้เปิดภาพมือดูที่คอมฯก็เห็นว่ามีรูปเกาะอยู่จริงๆที่เนินเสาร์ แสดงว่าเถ้าแก่รายนี้พอรู้เรื่องลายมืออยู่บ้าง ตอนนี้หยุดทุกอย่าง!!? เมื่อผมตรวจลายมือทั้งสองข้างเรียบร้อยแล้ว ก็บอกเถ้าแก่ว่าจากนี้ไปเรื่องการลงทุนทุกอย่างห้ามหมด เรียกว่าจะใช้เงินไม่ได้ ไม่ว่าจะเป็นรูปแบบไหนก็ตาม เถ้าแก่แย้งมาว่า ตอนนี้ผมไม่ยุ่งเรื่องค้าขายแล้ว ผมมอบให้ลูกๆทำหมดแล้ว ผมเพียงแต่ทำหน้าที่ที่ปรึกษาเท่านั้น การบริหารงานต่างๆเป็นเรื่องของเด็กแล้ว มันก็ดีอยู่แต่อย่าลืมนะว่านั้นเป็นเงินเป็นทองของเถ้าแก่ใช่ไม๊ ? ใช่ๆมันเป็นเงินของผมทั้งนั้นเลย !! เงินของเราก็คือเงินของเรา เรื่องเงินทองของเราแต่มอบหมายให้ผู้อื่นบริหารจัดการ เรื่องนี้น่าเป็นห่วงน่าคิดมาก เพราะคนส่วนใหญ่จะคิดว่าเมื่อตนเองดวงมันไม่ดีทำการค้าไม่ได้ จึงแก้เคล็ดด้วยการมอบหมายให้ผู้อื่นไปบริหารเอาและส่วนมากก็ให้ลูกหลานทำแทน เรื่องเหล่านี้ทำนองนี้มีมากๆ ผมเจอมาเยอะและส่วนมากเจ๊งครับ ลูกหลานที่ไปทำแทนบริหารเอง เซ็นเช็คเองสั่งการเอง สุดท้ายไปไม่รอดเจ๊งไม่มีท่า แล้วก็มานั่งร้องไห้ต่อหน้าผม บุญวาสนา มันตกทอดกันไม่ได้ !? คนส่วนใหญ่จะคิดว่าพ่อแม่มีการค้าใหญ่โต แล้วลูกหลานมาสืบทอดต่อจะร่ำรวยจะขายดี เรื่องนี้จริงๆแล้วมันไม่เสมอไป ที่ลูกๆมาทำต่อบางรายทำขึ้นแต่บางรายมันทำไม่ขึ้น เจ๊งจนหมดตัว เรื่องนี้มันขึ้นอยู่กับบุญวาสนาของคนที่จะมารับช่วงสืบทอดว่าบุคคลนั้นมันมีบุญวาสนาหรือไม่? ถ้ามันมีมันก็รวย ถ้าไม่มีมันก็เจ๊งม้วนเสื่อกลับบ้านไป ฉะนั้นเถ้าแก่รายนี้จะให้รู้ชัดว่าลูกมันจะรับไปได้หรือไม่? มันต้องเอามือของคนนั้นมาดูครับ ง่ายๆดูแล้วจะได้นอนตาหลับ ไม่ใช่มานั่งห่วงนอนห่วงอยู่อย่างนี้ ที่บอกมานี้เพราะเห็นว่าเคยเป็นลูกน้องกันมาก่อน จึงบอกเอาบุญครับ [...]